Zgodnie z ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r, o zarządzaniu kryzysowym (art. 2): „Zarządzanie kryzysowe to działalność organów administracji publicznej będąca elementem kierowania bezpieczeństwem narodowym, która polega na zapobieganiu sytuacjom kryzysowym, przygotowaniu do przejmowania nad nimi kontroli w drodze zaplanowanych działań, reagowaniu w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowych, usuwaniu ich skutków oraz odtwarzaniu zasobów i infrastruktury krytycznej”.
W Polsce, zadania zarządzania kryzysowego na poziomie centralnym realizują naczelne organy administracji rządowej (Premier, Rada Ministrów, ministrowie) i kierownicy urzędów centralnych (np. Komendant Główny Policji, Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej). Zasady realizacji przedmiotowych kompetencji uregulowane zostały w art. 7-13 ustawy o zarządzaniu kryzysowym.
Należałoby zaznaczyć, że sens zarządzania kryzysowego polegać powinien przede wszystkim na takich działaniach, które nie dopuszczą do powstania sytuacji kryzysowych. Skuteczne zarządzanie kryzysowe powinno się przy tym opierać przede wszystkim na takich zasadach jak:
- zasada funkcjonalnego podejścia, polegająca na określeniu względnie stałych zwykle powtarzalnych, typowych i sformalizowanych proceduralnie działań;
- zasada odpowiedzialności organów władzy publicznej – odpowiedzialność za zarządzanie w sytuacjach kryzysowych ponoszą funkcjonujące w państwie organy administracji rządowej i samorządowej;
- zasada powszechności – wszystkie podmioty prawa państwowego zobowiązane są do uczestnictwa w działaniach antykryzysowych, każdy stosownie do jego statusu prawnego i organizacyjnego.